Winterslaap

"MA-Maaaaah! Ik ben KLA-Aaaar!" Vermoeid hijs ik me uit bed. Ik voel me net een oud wijf met pijnlijke spieren, mijn hoofd vol snot en met een opgezet strottenhoofd waar reeds enkele dagen geen normale klank meer uit komt. Er moeten billen worden afgeveegd, en wel nu meteen. Mijn jongste kan nogal dwingend zijn (heeft-ie niet van mij).
Het is schoolvakantie, in februari, niet bepaald mijn favoriete maand. In Nederland had ik daar niet zo'n last van, daar lijken de seizoenen op de een of andere manier meer op elkaar dan hier. Hier, aan het einde van ons doodlopende weggetje, op bijna 700 meter boven zeeniveau - waar de meest gevoelige mens nog niet overprikkeld kan raken namelijk door een allesoverheersende afwezigheid van huizen, auto's, mensen, spullen - lijkt alles zo veel sterker voelbaar...de koude wind door je haar....warme zonnestralen op je gezicht....het levendige geluid van spelende kinderen op het grindpad....de stilte. De stilte is hier zo aanwezig dat we soms een hartverzakking krijgen als er ineens een straaljager rakelings boven ons huis vliegt.
Om de beurt worden we slachtoffer van vervelende griepvirusjes. Manu is ziek op de dag van Viggo's achtste verjaardag, waardoor onze oudste het beloofde uitje naar een subtropisch zwembad met golven en grote glijbanen in Clermont-Ferrand in duigen ziet vallen. Daarna wordt Viggo zelf ziek, en moeten we hem zelfs een week thuishouden van school, zo lang hebben we nog niet meegemaakt. Tegen de tijd dat het kinderfeestje gepland staat, is hij gelukkig weer op de been. Als vanouds is de hele klas uitgenodigd, zo'n 15 kinderen, maar ik ben er stiekem niet rouwig om dat een aantal van hen niet komt vanwege dezelfde griepverschijnselen en vanwege 'la chasse', de jacht. Op een informatiebijeenkomst op school in verband met een weekexcursie waar onze oudste in het voorjaar aan deel zal nemen, tikt een moeder van een klasgenootje van Viggo me op de schouders. Mijn zoontje komt niet op het verjaardagsfeestje, zegt ze. "La chasse....ééh oui", verklaart ze zich nader en kijkt me veelbetekenend aan terwijl ze haar schouders optrekt. "Natuurlijk!", zeg ik begripvol en ik glimlach. Nu heb ik niet echt een uitgesproken mening over de jacht. Ik word er regelmatig mee geconfronteerd, als ik de jagers in de oranje gekleurde hesjes en met hun jachtgeweer om de zoveel honderd meter zie opgesteld aan het weggetje naar ons dorp. Ik kijk er niet graag naar, ik vind het akelig om te zien, en de methoden van opdrijving lijken dubieus. Maar mijn overheersende gevoel is dat ik hier de nieuwkomer ben, en wie ben ik om eeuwenlange tradities van de 'locals' af te keuren. De vraag die me meer bezighoudt is of het klasgenootje van Viggo niet kan komen, omdat zijn ouders te druk zijn met jagen en hem daarom niet kunnen brengen en halen (wat naar mijn idee op te lossen zou zijn) of dat het joch zelf meegaat op de jacht. En wat zou hij zelf leuker vinden?  
Schoolvakantie en ziekte zorgen ervoor dat werken in deze periode wordt gereduceerd tot een bijzaak en ik doe alleen het hoognodige achter de computer. Acceptatie dat ik toch niet veel kan doen, blijkt het toverwoord. Als ik niet oppas word ik nog eens mindfull, en dat zonder dure cursus. Ik maak soep, heel veel soep. Kippensoep, pompoensoep en ik vind een heerlijk recept voor Mexicaanse wortelsoep met zoete aardappel en gember. En we spelen spelletjes. Pesten, dammen, memory, het hele arsenaal wordt uit de kast getrokken. Ik word genadeloos ingemaakt met memory; zelfs de jongste vist de juiste kaarten er tegenwoordig klakkeloos uit. Van vrienden krijgen de kinderen een bingo spel, met een heus molentje en tientallen minuscule balletjes met cijfers erop. Manu wordt onze draaikoning, en hij wil alles zelf doen, de getallen voorlezen, ze in het juiste bakje met het juiste cijfer leggen. Als ik wil helpen, wordt hij boos. Heel boos. Zo boos dat het niet meer gezellig is, en ik besluit hem maar te laten. Pfff....dit duurt best lang. Adem in, adem uit.
De hele dag in pyjama, de haren in een ratjetoe. Ik hoef alleen maar even naar buiten om houtblokken te halen, daar hoeft een mens zich toch niet voor aan te kleden. "We houden een winterslaap", zeg ik grappend tegen Viggo. Als we toch een keer met de auto weg moeten voor de hoognodige boodschappen (de kip, wortels en pompoenen zijn op) en een dorpsgenoot ons een beetje bevreemd nastaart, zegt mijn oudste: "Kijk hem eens raar kijken, mama! Hij weet niet eens meer wie we zijn!"
Met een vriendin ga ik naar het jazzfestival in skigebied Mont Dore, niet omdat ik van jazz houd (eigenlijk het enige muziekgenre waar ik een bloedje hekel aan heb) maar om er even uit te zijn. We hebben geluk want het lijkt de enige mooie en zonnige dag tussen de vele grijze, sombere dagen van de afgelopen tijd. We wandelen, eten heerlijk op een terras, biertje erbij en ik geniet er van even geen snotneuzen om me heen te hebben. We bespreken het leven en de voors en na's van het emigrantenbestaan in een, laat ik zeggen, minder levendige regio van Frankrijk. We kletsen voor een heel jaar en genieten van de bergen en de levendigheid van toeristen in mooie skipakken en het gesjouw met ski's, dik ingepakte kinderen en sleetjes. De jazzmuziek neem ik op de koop toe.
Zondag, we hoesten allemaal nog een beetje maar het ergste is geweest, maken we een mooie wandeling met vrienden in de ongerepte bossen van het Plateau de Millevaches. We klauteren over stenen en bruggen in de wild stromende rivier met indrukwekkende watervallen en bekijken de voormalige graanmolen Le Moulin d'Augerolles. De kinderen, die een anti wandelen grondhouding hebben, vinden het geweldig. Dit komt niet in de laatste plaats door Caspar, het uit Spanje geadopteerde hondje van onze vrienden, die ze aan de lijn mogen houden.
Na de wandeling gourmetten we samen bij het vuur van de kachel, en ontdekken we dat het op de dag af vier jaar geleden is dat we met een volgepakte aanhangwagen Frankrijk binnenreden, op weg naar het avontuur van ons leven. We laten de glazen nog maar eens klinken.
Het schemert als we terugrijden, door de bossen, weilanden, door het tapijtenstadje Aubusson, naar huis. Precies de tijd dat de hertjes actief zijn en we zien er meerdere langs de kant van de weg, ogenschijnlijk rustig grazend en zich van geen gevaar bewust.
'Allons enfants de la Patrie, le jour de gloire est arrivé'. Op de achterbank horen we onze kinderen zachtjes de eerste regels van la Marseillaise zingen, het volkslied van Frankrijk. Manu sukkelt daarna in de auto in slaap. Morgen is het vroeg dag en zal de schoolbus voor dag en dauw op ze wachten, op weg naar hun maître et maîtresse en klasgenootjes. Van de Nederlandse spelletjes naar de Franse schoolbankjes. Dan is februari weer voorbij. En wordt alles weer normaal. Ik houd van maart. Dan weet ik dat het bijna lente is.

Plateau de Millevaches

Zelfgebouwd théâtre magique.....kinderfeestje Viggo en Noémie!

Magicienne Noémie roept Viggo naar voren.....

Boys will be boys.

Blinddoekje spelen.

En dan grabbelen maar!

Schminken...

Intussen in de keuken....de papa's van de jarige jobjes kletsen bij.

Bonne anniversaire Viggo et Noémie!

Wandelen Plateau de Millevaches.

Plateau de Millevaches

    

Onverwacht pakket

Ik werk alweer een paar jaar voor Leggett Immobilier, de grootste Engelse makelaarsorganisatie in Frankrijk, in 1998 opgericht door Trevor Leggett. Als jonge bouwvakker met een passie voor oude, authentieke panden, was de Engelsman tien jaar eerder naar Frankrijk gekomen en in de Dordogne een renovatiebedrijf begonnen voor expats. Omdat hij een neus had voor mooie panden kreeg hij steeds vaker het verzoek huizen te zoeken voor Engelse landgenoten en te bemiddelen bij het aankooptraject. Dat was het begin van Leggett Immobilier, een professionele organisatie met inmiddels meerdere vestigingen in Frankrijk, een paar honderd zelfstandig werkende agenten, duizenden panden te koop -van opknappers tot kastelen- en duizenden klanten wereldwijd op zoek naar een huis. 
Het is hard werken als zelfstandig agent, zeker in een dunbevolkt gebied als de Creuse, waar de kilometerteller snel oploopt bij de zoektocht naar leuke, verkoopbare huizen, en voor bezichtigingen met klanten. Het werk is ook enigszins verslavend: Het is een sport om de leukste huizen op de mooiste plekken op te sporen. Het werk is avontuurlijk; de ene dag neem ik een vijftiende eeuws manoir van 5 ton in voor de verkoop, en blijkt de eigenaar een befaamd orgelbouwer, de volgende dag biedt een tachtigjarige mij een apéro aan als we onderhandeld hebben over de verkoopprijs van het vervallen boerderijtje van haar grootouders. Het getekende verkoopmandaat komt ze later persoonlijk brengen. E-mail heeft ze niet, en de diesel voor het korte ritje is waarschijnlijk goedkoper dan de benodigde postzegels. Een paspoort is er trouwens ook niet, blijkt later als een koper zich aandient. Madame is de Creuse nooit uit geweest en ik moet het doen met haar rijbewijs.
Werken in de immobilier is ook enorm uitdagend. Dagelijks gaan we om met de meest uiteenlopende mensen, uit verschillende landen. Ik schakel continue in drie verschillende talen, en er is veel kennis nodig van allerlei zaken. Gelukkig kan ik voor dit laatste altijd een beroep doen op specialisten binnen Leggett, en natuurlijk op mijn collega-agenten die samen over veel kennis en ervaring beschikken. Bovendien kun je als agent wekelijks online cursussen volgen en verspreidt Leggett de  marktontwikkelingen continue in hapklare taartpunten en staafdiagrammen onder de agenten, zodat zij op hun beurt kopers en verkopers kunnen informeren. 
Een zeven pagina's tellend pdf'je informeert mij aan het begin van het jaar over de prestaties van het 'Centre team' (waar ik toe behoor) over 2015, de omzetcijfers, met percentages van welke nationaliteit de kopers waren, en de verkopers, binnen welke prijsklasse het beste is verkocht, dit alles afgezet tegen het jaar ervoor. Niet alleen de algemene prestaties zijn in beeld gebracht, ook de prestaties van de individuele agenten zijn in één oogopslag openbaar. En dit gebeurt niet alleen aan het einde van het jaar, maar regelmatig verschijnen er top 10 overzichten in mijn inbox. Voor zo'n beetje ieder onderdeel van het werk zijn er beloningen. Zo is er een prijs voor de agent die de meeste verkoopmandaten heeft binnengesleept en uiteraard voor de best verkopende agent. De prijzen variëren van een fles wijn, tot een tablet en een exclusieve vakantie op een paradijselijk eiland waar ik nog nooit van heb gehoord. In het begin hield ik deze updates nog wel bij, maar al vrij snel hield ik het voor gezien. Het leidt alleen maar af en bovendien maak ik weinig kans op een prijs. Het grootste deel van de omzet van Leggett wordt verdiend in de Alpen, de regio Parijs en aan de Franse zuidkust met huizenprijzen vanaf 3 ton terwijl er in mijn werkgebied, Creuse en Puy-de-Dôme, boven de 2 ton nog altijd weinig gebeurt. Ik maak me geen illusies: Mijn naam zal zolang ik in la France profonde tussen de schapen en koeien woon nooit op de winnaarslijsten van Leggett prijken.
Maar afgelopen vrijdag bleken de zaken er toch anders voor te staan. Ik werd gebeld door iemand van een pakketservice, met de vraag of er die middag iemand thuis zou zijn om een pakketje in ontvangst te nemen. Nu worden hier zeer regelmatig pakketten afgeleverd, maar ik kon me niet heugen dat we iets besteld hadden. "Wat is het voor pakket", vroeg ik voorzichtig. "Ik denk dat het wijn is, het is nogal een zware doos", zei de Fransman aan de andere kant van de telefoon. "Misschien wil iemand je verrassen?", vervolgde hij toen het stil bleef aan mijn kant. Ik werd steeds nieuwsgieriger maar kon niet bedenken wie de gulle gever zou kunnen zijn. 's Middags arriveerde het beloofde pakket, een enorme doos Bordeaux rood uit 2014. Met een brief van Leggett om me te feliciteren met de resultaten van 2015. 'Happy New Year and a Hearty congratulations for becoming a member of the Leggett .....+ Club'. Waar de puntjes staan, staat een getal dat refereert aan een bepaalde omzet, en als je daarboven komt, zit je dus in de Leggett .... + Club. Natuurlijk weet ik mijn omzet van vorig jaar, en ik ben daar heel tevreden over en ook heel trots op, maar toch checkte ik even bij mijn regiocoördinator of er geen vergissing in het spel was. "You had a fantastic year and you deserve some extra wine", mailde hij enthousiast terug. 
Als agent immobilier heb je geen echte collega's,  laat staan een manager die je af en toe een schouderklopje geeft. Je moet keihard werken en rijk word je er niet van (dit nog even ter voorkoming van verkeerde beeldvorming). Ik ben een nuchtere Hollandse, maar nu verscheen er toch een grote glimlach op mijn gezicht die het hele weekend niet meer wegging. Competitie, prestatiedrang en top 10 overzichten van de best verdienende agenten zeggen me niet zoveel, maar waardering krijgen voor je inzet en harde werk is op z'n tijd heel erg fijn. Dus zeg ik: Santé! Op naar een nieuw succesvol jaar (en het volgende lijstje!).

Voor vertrek naar Nederland nog even onder het kappersmes.

Kerst met de familie in Nederland.

Schaatsbaan in Eindhoven.

Koekjes bakken met oma.

Happy New Year!

Sentimental journey in Utrecht...in dit speeltuintje in Overvecht speelde Rob toen hij Viggo's leeftijd had.

The Good Dinosaur, prachtige 3D animatiefilm over de vertederende vriendschap tussen Dino Arlo en menskind Spot.

In een verder lege bioscoopzaal in Eindhoven, waar alle kinderen de eerste week van januari weer naar school waren en wij met een kapotte auto noodgedwongen langer in Nederland bleven.

Samen dromen van een echt mobieltje....

En toen viel er een ietsie pietsie sneeuw...

Le pauvre....

Dan maar naar de Puy de Pariou (Puy de Dome), lekker wandelen in een dik pak sneeuw.

Vrienden van het eerste uur....lekker buiten (!) lunchen met Jamie en Anuska en de meiden.

Bij Jamie op de graafmachine.

Onze nieuwe huisgenoot, nu al van onschatbare waarde.