vrijdag 3 juni 2016

Uit het nest


Koolmeesje, net uit het nestje gevlogen.....

"Marieschka!" De buurvrouw is zojuist gearriveerd, maar laat de auto ronkend op ons doodlopende weggetje staan en haast zich met grote spoed in mijn richting. Het lijkt er op dat ze een belangrijke mededeling heeft. Ik heb zojuist Manu van de schoolbus gehaald, en doodgemoedereerd wandelen we zoals iedere dag de tweehonderd meter naar huis.
"Je moet gaan tanken", zegt ze, helemaal buiten adem. "In Auzances is al niks meer te krijgen, en nu rijden de mensen naar Merinchal." Ik ben een beetje overdonderd. Ik heb in de loop van de dag wel wat berichten gezien, en mailtjes voorbij zien komen van bezorgde collega's, over de acties bij de benzinestations. Maar die belanden meteen in de prullenbak. Soms is het prettig je hoofd in het zand te steken. Want met een volle agenda met afspraken, en dus vele autokilometers, komt dit gedoe me niet goed uit. Bovendien, denk ik als zo vaak, die acties zijn in de grote steden maar niet op de campagne. Maar nu is het probleem klaarblijkelijk toch de Creuse binnengedrongen. 
"Tsjonge", zeg ik ietwat beduusd. "Dus ik moet gaan tanken". "Ja", beaamt buuf. "Zo snel mogelijk." Ik zeg: "Benzinetekorten, dat is toch meer iets uit Afrika?" "Neehee", lacht buuf. "Niet alleen in Afrika. Ook in Frankrijk." En fijntjes voegt ze er aan toe dat de supermarkten binnenkort waarschijnlijk ook leeg zullen zijn.
Laat ze gewoon aan het werk gaan, in plaats van demonstreren en staken, denk ik cynisch. Ik overtuig Manu, die reeds drie kwartier in de schoolbus heeft gezeten en nu graag lekker thuis wil relaxen, dat we echt even diesel moeten scoren. Omdat anders de pomp misschien leeg is en we niet meer weg kunnen, voeg ik er dramatisch aan toe, in de hoop dat mijn vijfjarige de ernst van de zaak in ziet. "Oke dan", verzucht hij gelaten en stapt braaf in de auto. Onderweg bel ik Rob, die op de terugweg is naar huis, en vertel ik wat de buurvrouw heeft verteld en dat hij echt à la minute moet gaan tanken. In Merinchal aangekomen is er niets aan de hand; er is slechts een andere automobilist en die lijkt zich van geen kwaad bewust. Ik maak een snelle optelsom en concludeer dat ik met deze volle tank de week wel door kom en voldoende overhoud om Viggo aan het einde van de week op te halen. 
Onze oudste is deze week op schoolreis naar Viscomtat, in het Parc Naturel du Livradois-Forez, in de Puy de Dome. "Naar de bergen", antwoordt Viggo als mensen vragen waar hij precies naartoe gaat. Met drie klassen, zo'n 45 kinderen, en een stuk of wat begeleiders zijn ze deze maandagmorgen in een grote tourbus vertrokken, opgewonden, enthousiast en ook een tikkeltje nerveus. Als Hollandse moeder vind ik het heel wat, zo'n schooltrip van vijf dagen en vier nachten, voor een achtjarige. En dan te weten dat sommige kinderen nog maar zes jaar zijn. Maar de gedegen en professionele voorbereiding wekt vertrouwen en ik gun Viggo deze beleving met zijn schoolkameraden van harte. Er is een informatiebijeenkomst belegd, waar foto's van de groepsaccommodatie zijn vertoond, een indrukwekkend gerenoveerd corps de ferme op een terrein van tien hectaren, geschikt voor maximaal zestig gasten binnen en honderd gasten op de camping. Tijdens de schooltrip - 'La classe decouverte Patrimoine et Artisanat' - leren de kinderen over het dagelijkse leven in vroegere tijden, en de verschillen in wonen, werken, gebruiksvoorwerpen met de huidige tijd. Ze bezoeken een 'bestekmuseum' in Thiers, leren zelf een mes maken, bezoeken een honingmakerij, een 'papiermuseum' in Ambert en zullen zelf een 'construction en bois' maken. Uiteraard vul ik vooraf een berg formulieren in, we zijn het inmiddels gewend, en ik teken voor het transport, dat Viggo's foto's niets op social media worden geplaatst, en ik krijg een gedetailleerde lijst mee met wat er allemaal mee moet en niet mee mag. Mobiele telefoons, voor zo ver de kinderen hier al over beschikken, mogen niet mee, dus direct contact is niet mogelijk, maar er is een berichtenservice, '5sur5séjour', waar de kinderen en de juffen berichten op achterlaten. De kinderen mogen wel een wegwerpcamera meenemen, maar helaas gaat Viggo's Kidizoom, een digitaal horloge waar je ook foto's en filmpjes mee kan maken en spelletjes op kunt spelen, een paar weken voor vertrek kapot. Er zit nog garantie op en bol.com wil best een nieuwe opsturen, maar niet naar Frankrijk. Rob vindt nog een oud mobieltje waar je foto's mee kan maken, maar Viggo wil het ding niet omdat het een mobieltje is en die mag je tenslotte niet meenemen, ook al kun je er niet mee bellen. "Help!", denken wij, onze zoon begint te denken en handelen als een Fransman! Star, stug, niet flexibel, niet vernieuwend, en zeker niet 'out of the box'. Dit moet stoppen! Ik doe het mobieltje in zijn rugzak, en zeg dat hij gerust aan de juf kan uitleggen dat hij er niet mee kan bellen en er alleen foto's mee wil maken. Met de nodige tegenzin gaat hij akkoord. 
Ik dwing mezelf te wachten tot na het eten en dan luisteren we met z'n drieën de eerste berichten af. Allereerst de juf van Viggo die kort en krachtig uitlegt dat ze goed zijn aangekomen, dat ze gaan eten en dat alles goed gaat, haar zinnen vele malen onderbrekend met 'voilà'. Dan veel gekraak, gepiep en gelach en enkele hoge jongensstemmen. De jongens uit Viggo's klas, op eentje na die niet mee mag van zijn ouders, mogen allemaal hun naam opdreunen. En dat is dan meteen het enige dat ik de hele week van hem hoor.
Gedurende de week neemt de sociale onrust in Frankrijk grote proporties aan. Protestmarsen, stakingen, blokkades zijn aan de orde van de dag. De strijd gaat tussen de machtige vakbonden en de regering van president Hollande over de nieuwe arbeidswet die flexibeler moet worden, om de Franse economie te versterken en het voor werkgevers minder riskant te maken mensen in dienst te nemen. Frankrijk kampt nog altijd met een werkeloosheid van meer dan tien procent. De 35-urige werkweek bijvoorbeeld is in de nieuwe wetgeving niet langer heilig en werknemers kunnen makkelijker worden ontslaan. Dit druist zeer in tegen het Franse, socialistische gedachtegoed, en de woede is enorm. Ik volg het nieuws tussen de bedrijven door en hoor Adriaan Schout van Clingendael zeggen dat premier Valls geen andere keus heeft. "De hervormingen moeten worden doorgezet. Anders blijft de groei in Frankrijk tegenvallen en de schulden oplopen, en dat heeft gevolgen voor andere Europese economieën." Een strijd tussen aloude tradities, denkpatronen, normen en waarden versus vernieuwing, loslaten van oude zekerheden, openstaan voor nieuwe, andere ideeën. 
Op vrijdagmiddag is het eindelijk zo ver en kunnen we Viggo weer ophalen. Als we Manu ophalen, horen we dat de bus uit Viscomtat een uur vertraging heeft. We vertrekken met onze jongste naar het speeltuintje in Auzances, en zitten de tijd uit. Eindelijk arriveert de bus er en het valt me op hoe gedisciplineerd de kinderen uitstappen en naar hun bagage op zoek gaan. Geen hysterische toestanden, maar rustige begroetingen met de ouders. We hebben groot respect voor de juffen en ander personeel die deze reis hebben georganiseerd en begeleid. Groepsgebeuren in goede banen leiden, dat kunnen ze hier goed. Of het nou stakingen zijn, schoolexcursies of zomerkampen, de Fransen hebben er veel ervaring mee.
In de auto naar huis vertelt Viggo wat de reden was voor de vertraging. De bus is uitgerust met een alcoholslot, verplicht bij leerlingenvervoer. De chauffeur moet iedere keer voor vertrek een blaastest ondergaan, en als deze ongunstig uitpakt, kan hij niet starten. Tijdens de lunch, vlak voor vertrek, had hij een glaasje of meer genuttigd en dus kon het gezelschap niet beginnen aan de terugreis. Viggo vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar wij kijken elkaar met grote ogen van verbazing aan. Vier jaar in Frankrijk, en het land blijft ons verrassen. Of hij zijn mobieltje nog heeft mogen gebruiken, vraag ik. "Nee, dat mocht niet", zegt Viggo. En daarmee is de kous af.
's Avonds luisteren we naar het commentaar van Frankrijk correspondent Ron Linker op de sociale onrust. Rond het EK voetbal in Frankrijk worden nieuwe acties verwacht met grote impact op het EK en het dagelijkse leven. "Het wordt een onrustige zomer", voorspelt de verslaggever met een ernstige blik
Zondag is het moederdag, alleen Rob heeft uitgerekend dan een 'mannenweekend' in Clermont-Ferrand, waarbij karten en bier drinken hoofdonderdelen uit het programma zijn. "Hoe moet dat dan, met het ontbijt op bed en zo", vraagt Viggo oprecht bezorgd. Op moederdag kruipen ze 's ochtends allebei bij me in bed en mag ik de cadeautjes uitpakken. Van zijn zakgeld voor op reis heeft Viggo een klein notitieboekje gekocht in het papiermuseum. Ik ben ontroerd en besef eens te meer dat kleine jongetjes groot worden.
Ik kijk naar buiten, en zie dat de koolmeesjes die nestelden in het vogelhuisje aan de voorgevel eindelijk zijn uitgevlogen. Een kleintje blijft zitten op de vensterbank, en tikt wat tegen het glas van het raam. Manu wil 'm pakken, en mee naar binnen nemen. "Als huisdier, mama!" Ook de eekhoorntjes hebben zich voortgeplant, want er circuleren allemaal kleintjes door de tuin, zo schattig om te zien.  
Viggo is weer terug op het nest. Na een week van continu regen is het eindelijk droog en piept de zon langzaam weer door. Ik kijk op vrijdagmiddag naar de kwartfinale vrouwentennis Roland Garros. Onze Kiki Bertens strijdt dapper tegen de nummer een, Serena Williams. Ze verliest maar Nederland heeft er een topper bij. La vie est belle.
 

Tuinonderhoud.....dat was hard nodig.


Gelukkig laat Manu ook de handjes wapperen.

Brocante en zo in Crocq.
Er werden ook kinderen tot ridder geslagen....


Oefenen voor de zomervakantie.





Geitjes kijken bij geitenmelkerij van een nieuw jong Nederlands gezin in de Creuse.
Boertje spelen in de melkstal.
Complete verrassing: Viggo kreeg een nieuwe band bij judo.

Theateruitvoering van de basisschool van Viggo  in ons dorp Lioux les Monges.
Heel vreemd om de tas van je achtjarige in te pakken en zelf niet mee te gaan op reis.

Daar gaat hij....een hele week op schoolreis.

Terug van weggeweest, moe (heel moe) maar voldaan.