maandag 5 september 2016

Madame G.

Vanaf het eerste moment steelt ze mijn hart. Madame G., 73 jaar, woont op slechts tien autominuten bij ons vandaan, samen met haar tachtigjarige echtgenoot in een boerderij waarvan het woongedeelte is opgesplitst. In het andere deel woont haar dochter met haar man. Dochter heeft de boerderij met Charolais runderen en zestig hectaren land overgenomen en runt deze nu in haar uppie, wat volgens Madame G. 'la folie' is. Gekkenwerk. Maar ja, manlief is niet geïnteresseerd in het boerenbedrijf, alhoewel hij als ingenieur bij de plaatselijke melkfabriek ook in de agrarische sector werkt. 
Madame G. is een pezig, klein vrouwtje, en telt - zo schat ik - hooguit 45 kilogram. Haar rug is flink gekromd, misschien het resultaat van een hardwerkend boerenbestaan, waardoor ze haar hoofd omhoog moet richten wil ze me kunnen aankijken. Ze ontroert me door haar veerkracht, haar vrolijkheid en het meisjesachtige dat ze na een lang leven niet verloren heeft.
Het erf tussen woonhuis met aangrenzende stal aan de ene kant en een ruime hangar met voornamelijk hooibalen aan de andere is rommelig. Blaffende honden, poezen, landbouwmachines groot en klein, afval, alles ligt en loopt door elkaar heen. Madame G. heeft me benaderd voor de verkoop van een leegstaande boerderij in een naburig dorpje, dat ze geërfd heeft van een ongehuwd familielid. Ze hoorde over Leggett via een kennis, ook een gepensioneerde boerin, die haar boerderij wist te verkopen aan een gescheiden Engelse piloot met naar eigen zeggen twee rechterhanden, die in het vervallen huis een leuk klusproject vond. "Je moet haar bellen", had de kennis gezegd, en uitgelegd dat les étrangers interesse hebben in dit type vervallen boerderijen, in tegenstelling tot veel Fransen die voor het bedrag van aanschaf en renovatie liever een nieuw huis bouwen. 
Met het verkoopmandaat in handen betreed ik de eenvoudige woonkeuken, en neem plaats aan de houten eettafel die bedekt is met een kleurig plastic tafelkleed. Madame G. heeft geen internet en een e-mail adres is haar vreemd. In deze vergrijsde regio is dit heel gebruikelijk, en normaliter stuur ik in zo'n geval de documentatie op per post, maar aangezien ze zo dichtbij woont, ga ik persoonlijk even langs. Met bibberende hand tekent ze de papieren, en leidt ze de hand van haar slechtziende en slechthorende echtgenoot naar de plek waar de handtekening moet komen staan, terwijl ze me aankijkt met een blik die het midden houdt tussen wanhoop en liefdevolle acceptatie. Het loopt inmiddels tegen twaalven, en madame G. zet haar hand aan de mond en kijkt me vragend aan. "Petit apéro?", vraagt ze met een ondeugende blik. Hoewel ik overdag liever niet drink, lukt het me niet dit aanbod af te slaan. We klinken de glazen en proosten op een snelle verkoop.
Het boerderijtje dat verkocht moet worden is in redelijke staat en heeft een gezellige cour, met aangrenzend een overzichtelijk en volledig ommuurd stukje land van een kleine duizend meter. Bij binnenkomst waan je je direct zeventig jaar terug in de tijd. Er staat een ouderwetse cuisinière die het huis destijds warm moest houden. Er is een soort van bedstee en achterin enkele duistere ruimtes die als opslag voor etenswaren hebben gediend. Er is geen stromend water; het drinkwater komt uit een waterbron. De vloer van de woonkamer is door en door verrot en niet te betreden. Er is hier werk aan de winkel, maar het is geen groot huis en er valt zeker iets moois van te maken. Ik heb geregeld bezichtigingen en zonder uitzondering valt het huis in de smaak. Een bod blijft echter uit. Dan ontvang ik een mail van een Schotse klant, een alleenstaande man die binnenkort afscheid neemt van zijn jarenlange werk op booreilanden, en nu een  DIY (Do It Yourself) project zoekt en hij zich als nieuwbakken pensionado niet hoeft te vervelen. Na enkele vragen per mail beantwoord te hebben, en nadat er wat prijzen heen en weer zijn gegaan, besluit de Schot het huis ongezien te kopen omdat hij pas later in het jaar naar Frankrijk kan reizen. Madame G. begijpt er helemaal niks van, dat iemand zoveel geld uitgeeft aan iets dat hij niet heeft gezien, en vraagt meerdere keren of het allemaal wel in de haak is. Ik op mijn beurt kan niet anders dan uitleggen dat ik het persoonlijk ook niet snap, maar dat het wel vaker voorkomt en dat de klant de indruk geeft eerlijk en serieus te zijn. Omdat bovendien kopers niet voor het oprapen liggen, besluiten we hem het voordeel van de twijfel te geven en ik verzamel alle informatie en paperassen voor het compromis de vente. Op een regenachtige ochtend komt madame G. aan tuffen in een oude Citroën waar ze wel tien keer in past. Ze heeft de benodigde documenten bij elkaar gezocht en besloten deze persoonlijk af te leveren. "Dat gaat veel sneller dan de post", verklaart ze, maar ik vermoed dat ze ook nieuwsgierig is naar onze woonplek. Een paspoort of identiteitskaart heeft het echtpaar niet; daarvoor in de plaats geeft ze me haar rijbewijs. "We zijn de Creuse nooit uit geweest", giebelt ze.
Helaas gaat het toch mis. Nadat het contract naar Engeland is gestuurd, is er nog een keer contact met de Schot die belooft de papieren snel te tekenen en terug te sturen. Maar we ontvangen niets, en sindsdien lijkt hij van de aardbodem verdwenen. Hij reageert niet op mails en zijn telefoon staat altijd uit. Een bizarre situatie, en madame G. is diep teleurgesteld. 
Gelukkig hoeft ze niet lang te treuren want een nieuwe gegadigde dient zich snel aan. Opvallend genoeg opnieuw een vrijgezelle Engelsman die in het verre buitenland heeft gewerkt en binnenkort van zijn pensioen mag gaan genieten. Hij heeft het huis op internet gezien en meteen een afspraak gemaakt voor een bezichtiging. Alleen voor dit ene huis, vreemd genoeg. Als ik hem ontmoet, verklaart hij dat het huis iets met hem doet, in tegenstelling tot alle andere panden die hij digitaal bekeek. Enkele dagen later volgt een telefonisch bod, en na wat onderhandelen is er voor de tweede keer overeenstemming. Bezorgd vraagt madame G. wat er moet gebeuren met alle spullen in het huis, en met name in de stal, en is blij verrast als ze hoort dat ze alles mag laten liggen waar ze zelf geen waarde aan hecht. De Engelsman op zijn beurt kan niet wachten tot hij in de spullen kan duiken, oude meubels, gebruiksvoorwerpen, en zelfs een stokoude Renault 4 verstopt onder een stoffige deken, en zo een beeld te krijgen van het dagelijkse leven in vroegere tijden en waarschijnlijk stiekem hopend op een bijzondere schat in welke vorm ook
Na een paar maanden kan er definitief getekend worden, en dreigt het weer mis te gaan als ik een dag voor de 'signature' een telefoontje krijg dat de notaris het geld niet heeft ontvangen. Ik probeer de Engelsman te bellen maar krijg hem niet te pakken. Ik besluit af te wachten en madame G. nog niet in te lichten. Het komt vast goed en ik wil niet dat ze zich nodeloos zorgen maakt. Dan komt het verlossende telefoontje: Mijn klant blijkt op het kantoor van de notaris te zijn voor de betaling, alleen lukt dit niet om allerlei technische redenen. Om de zoveel minuten komen er wanhopige en gefrustreerde app's van hem binnen. Rond het middaguur belt hij om te zeggen dat het nog altijd niet is gelukt, maar dat het voltallige kantoorpersoneel desondanks en tot zijn grote verbazing is vertrokken voor de lunch. Later in de middag lukt het alsnog, en begrijp ik dat hij al met al zo'n zes uur op het kantoor heeft vertoefd. 
De volgende dag heb ik met hem afgesproken bij het huis om de meterstanden op te nemen, en tot mijn verrassing komt madame G. ook nog even langs alvorens we naar de notaris gaan. Ze heeft haar zondagse jurk aan, en de kapper heeft krullen gezet en een kleurtje toegevoegd. Ze ziet er uit om door een ringetje te halen. De twee hebben elkaar nog niet eerder ontmoet, en madame G., niet groter dan 1.55 meter, schudt de Engelsman, zeker 1.90 meter, uitgebreid de hand terwijl ze alle tijd neemt hem in zich op te nemen. Zoveel warmte en aandacht is de gereserveerde Engelsman niet gewend en hij wordt er zichtbaar verlegen van. Of hij het echt niet erg vindt dat het huis niet leeg is, vraagt ze en moppert dat ze niet dezelfde taal spreken wat het leven zoveel makkelijker zou maken. Dan troont ze hem mee naar het oude broodbakhuisje, dat in de tuin aan de straatkant staat en tot voor kort in goede staat was. De gestapelde stenen aan de achterkant hebben een opdonder gehad, zoveel is duidelijk, want de achterkant staat zo'n beetje op instorten. Boos vertelt ze hoe een boerin uit de omgeving het huisje heeft geraakt met de tractor, maar dat ze met de verzekering heeft geregeld dat de schade wordt hersteld. De Engelsman hoort het glimlachend aan en lijkt het niet heel belangrijk te vinden, terwijl Madame G. uitgebreid haar verontwaardiging uit over de boerin die nota bene gewoon was doorgereden alsof er niets was gebeurd.
In de wachtkamer bij de notaris zoekt madame G. zuchtend en steunend naar Engelse woorden, maar al snel geeft ze op en vervolgt in het Frans dat ze zelf regelmatig in het gehuchtje van de boerderij is aangezien haar dochter daar nog land heeft. Of ik wil vertalen dat hij dus niet alleen is. "That's fine", antwoordt de Engelsman beleefd, en ik vermoed dat hij juist heel erg graag alleen is. Ik vertaal braaf wat ze zegt, en heimelijk geniet ik van deze 'clash of culture'. Een uurtje later is de koop bekrachtigd met de handtekeningen en verlaten we het notaris kantoor. Inmiddels is het gaan regenen en nadat Madame G. haar echtgenoot in de auto heeft geholpen, houdt ze haar jas boven haar kapsel, uit angst dat haar nieuwe krullen plat regenen. Met weemoed neem ik afscheid, nadat ze meerdere keren herhaald heeft dat we altijd welkom zijn voor een apéro. Dan wijs ik de nieuwe Engelse inwoner van de Creuse de weg naar de déchetterie (vuilstort). Daar zal hij de komende tijd nog vaak komen. Pas als het huis leeg is, kan hij beginnen met de renovatie en opbouw en wordt het boerderijtje nieuw leven ingeblazen. Onder toeziend oog van madame G. Of hij dat nu wil of niet.

Met een gote graafmachine ruimen we de hopen grond op achter de schuur, die jaren zijn blijven liggen na het aanleggen van de septic tank.


Le terrain plat! Nu nog inzaaien en dan ziet het er weer prachtig uit.

Zomervakantie! Inmiddels is electronica ook voor de kinderen ons huis binnengedrongen en is dit het nieuwe 'straatbeeld'. Hier met de kleinzoon van de buurvrouw.

Door de vele regen in het voorjaar waren nieuwe drainage werkzaamheden noodzakelijk.


Dat betekent opnieuw heel veel graven.

Als we toch bezig zijn....het voormalige broodbakhuisje achterin de tuin wordt voorzien van elektra.

 
Nieuwe drainage van de oude waterput naar een opslagbassin in de tuin. Hier kwam vroeger het drinkwater uit voor het huis en de koeien.

Herstellen van de wand van de oude waterput.

 
Nationale feestdag 14 Juillet! Jaarlijks feest met vuurwerk bij l'étang Neuf in Dontreix.


Regelmatig gingen we deze zomer naar La Naute voor muziek optredens.

En naar La Ramade om te zwemmen en varen.

Wandelen rondom het prachtige vogelgebied  Réserve Naturelle Nationale de l’étang des Landes in Lussat, hier met opa en oma die een weekje op bezoek kwamen.
Er zijn verschillende uitkijkposten.




Eindelijk heb ik 'm op beeld: de Hop die regelmatig in onze tuin verblijft.

Gezellig eten met de familie (broer Luc en gezin inmiddels ook gearriveerd) bij La Vallée Gourmande in Saint Silvain Bellegarde.

Het broodbakhuisje achterin de tuin staat al jaren op instorten en met hulp van de familie breken we de dakconstructie af om er binnenkort een nieuw dak op te plaatsen en het terreintje af te zetten voor kippen en misschien een paar varkentjes. Pour le plaisir, en voor verse eitjes!




We vinden oude gebruiksvoorwerpen voor het bakken van brood.


Geen speelgoed zo intensief gebruikt als de kleine goals. De hele zomer is er druk gevoetbald en Manu gaat in september de voetbalclub in Auzances onveilig maken. Viggo stapt over van judo naar wielrennen/mountainbiken in Evaux les Bains.
 

Ook kregen we bezoek van mijn nichtje en haar gezin met twee jongens in dezelfde leeftijd als Viggo en Manu. Heel gezellig!

Onderweg naar Espagne!

Vakantie in Calig, aan de Spaanse kust boven Valencia, waar we verbleven op de Franse camping l'Orangeraie.

IJsje nummer.......en intussen Olympische Spelen kijken.

Valencia!



Strand bij Valencia.

Sant Mateu.


Nationaal natuurpark Ebro Delta, een belangrijk natuurgebied in Spanje en het grootste deltagebied van Catalonië. Het telt 320 km² en bestaat uit moeraslanden, rijstvelden, vele kanalen en de rivier de Ebro.

Hier vinden we ook betrekkelijk rustige strandjes waar we door de hitte dagelijks vertoeven, hier in onze 'stamkroeg' op het strand.




'Gij zult smeren'.

Mmmmmmmosselen!

Een camping zonder bingo is geen echte camping. Viggo en een Frans vriendinnetje geven het goede voorbeeld.


Bezoek aan de prachtige stad Tortosa.


Wat is het toch dor en droog.....alleen daar waar geknoeid wordt met water groeit er een beetje gras.

Prachtige Flamenco danseressen op de camping.

Met alle vriendjes en vriendinnetjes hangen in het peuterbad.

En dan weer alles opruimen voor vertrek. Toch een hoop heisa....of nemen we gewoon te veel mee??


De indrukwekkende brug van Millau zien we voor het eerst.
Op de camping hebben de boys badminton ontdekt, thuis spelen ze nog even verder.

En nog meer bezoek, van oud-collega Leo en zijn vrouw, op doorreis naar Spanje.
Langzaamaan weer denken aan school, en hoogste tijd om oude schoolspullen op te ruimen. Nog een hele klus.

En in het staartje van de zomervakantie zus Ingrid en gezin, op doorreis van Portugal naar NL.

'Op avontuur' met 'boswachter Rob' bij camping Moulin des Jarasses.

Hier zou een vis moeten zitten......

Hoogwerker wordt weer eens uit de stal gehaald voor wat werkzaamheden.